"නොගිය මගකින් ආපසු එනවිට මෙන්න බොලේ චෙරි මල්"

"නොගිය මගකින්
ආපසු එනවිට
මෙන්න බොලේ
චෙරි මල්" 

-බකුසුයි/ මිණි පැමිණි-(පරිවර්තනය-ආරියවංශ රණවීර)

මේ හයිකු කවිය කවදාවත් අමතක නොවෙන විදිහට හිතේ පැලපදියම් වුණු එකක්. ඒ වගේම මුළින් “ටොම් වේට්ස්” විසින් ගායනා කර පසුකාලීනව “නොරා ජෝන්ස්” විසින් අමන්දානන්දයට පත්කළ "Long way home" ගීතය දුරබැහැර පිටිසර ආදරණීය ගමන් බිමන් වලටම වෙන්
වුන ගීතයක් වගේම කොච්චර ඇහුවත් එපා නොවන විදිහේ ගීතයක්. 

මෙහෙම සටහනක් ලියන්න අදහසක් පහලවුණේ ඊයෙ යාපනේ ඉඳන් මන්නාරම හරහා, තන්තිරිමලේ පැත්තෙන් මහ වනාන්තර, පිටිසර ගම් බිම්, සරළ මිනිස්සු, කුඹුරු යායවල්, පුදුම හිතෙන අහස් පහුකරගෙන ලස්සනම ලස්සන හවස්වරුවක් හරහා නොච්චියාගම පැත්තට එන අතරෙයි. සාමාන්‍ය පාර වෙනුවට ටිකක් දුර වැඩි වාහන නැත්තටම නැති තරම්, හවස් වරුවක නොයා යුතුයැයි එකපාරටම හිතෙන පාරකින් ආපහු එන එක ටිකක් හිත කීරි ගස්සන කුතුහලය පිරුණු වැඩක්. අවදානම වැඩියි, පොඩි බයකුත් නැතුව නෙමෙයි. ඒත් හැමදාම අමතක නොවෙන පුදුම ලස්සන දේවල්, මොහොතවල්, සිදුවීම් වෙන්නෙ ඒ අවදානමත් කුතුහලයත් එක්කම තමයි. 

ඒ අත්දැකීම වචනයෙන් වත් ඉතාම දුර්වල පින්තූර වලින්වත් විස්තර කරන්න හදන එකම තේරුමක් නැති දෙයක්. ගමන ලස්සන වෙන්න පටන් ගත්තෙ පුනරීන් පාලම පහුවෙනකොටම අපිට දෙමළ කතාකරන්න බැරුවත්, ඒ පොඩි කොල්ලට සිංහල කතාකරන්න බැරුවත් තියෙද්දි මිළදී ගත්ත ‘මා දං” වලින් කට ම දම් පාට වෙලා, කදිම කහට ගතියකින් උගුර හිර වෙද්දිමයි. 

එතන ඉඳන් නමක් ගමක්, අගක් මුලක් නැති කුඹුරු, ගම් දනව්, තැනිතලා, වනාන්තර පහුකරගෙන හුදකලා මහපාරෙ පරණ සිංදු අහගෙන වාහනේ එලවන එක අපූරු අත්දැකීමක්. කාත්කවුරුවත් නැති පාලු තැනිතලාවක තනි කණුවක අඩමානෙට රඳවපු කුඩා දේව ප්‍රතිමාව, කෙලවරක් නැතිව ආපහු ගෙවල්වලට යන ගව රංචු, අවරට යන ඉර ලස්සනට පාට කරපු බටහිර අහස, කිසිම හැලහොල්මනක් නැති පාලු තැනිතලා ඔස්සේ ගලාගෙන යන කුඩා ඇළපාරවල් උඩින් වැටුණ නිශ්ශබ්ද පාලම්, පළඟැටි හඬ ගමන ගොඩක් පරක්කු කරන දෙවල්. ඒ වගේම ඒවම තමයි ඒ ගමන ලස්සන කරන්නෙ. මේ වගෙ තැනක වාහනේ ඇණහිටලා දවස් කීපෙකට ආපහු එන්න බැරි වුණොත් ඒකත් මරු කියල හිතෙන තරම් ඒ දේවල් පුදුමාකාරයි. ඒ වගේ ගමන් වලදි, පාලු තැනක පාර අයිනේ තියෙන පොඩි පොල් අතු කඩේක ආච්චි කෙනෙක් අතින් හැදෙන ප්ලේන් ටී එකක රසයටත් වැඩිය රසවත් දේවල් එයාලත් එක්ක පොඩ්ඩක් හිතවත් වෙලා කතා කළොත් දැනගන්න පුලුවන් වෙයි. 

ඔව්! ඕනෙවට වඩා ටිකක් රොමාන්තික බවක් මේ වචන අස්සෙ තියෙන්න පුලුවන් ඒත් ඒ බොරු අතිෂොක්ති නෙමෙයි. ඇත්තටම සිදුවෙන දේවල්. 

 මේ අත්දැකීම් ඔස්සේ ජීවිතේ ආපස්සට හැරිල බැලුවොත් ඇත්තටම ලස්සනම සහ පුදුමාකාරම දෙවල් වෙලා තියෙන්නෙ, ඔය වගේ වැරදි පාරවල් වලින් යද්දියි, හරිම වෙලාවෙ වැරදි තැන් වල ඉද්දියි, කවදාවත් ළං වෙයි කියල නොහිතන අය ළං වෙද්දියි තමයි.

කොහොමත් කිසිම දෙයක් ගැන ඕනෙවට වඩා හිතන්න හොඳ නැහැ. නිවැරදි ලේසි පාර වෙනුවට, ටිකක් අමාරු දුර පාර හොඳ වෙන්න පුලුවන්, කොහොමත් චෙරි මල් හම්බවෙනවා. සමහර වෙලාවට සිදුවෙන්න හොඳටම නියමිත දෙවල් සිදු නොවීම අරුම පුදුම වාසනාවක් වෙන්න පුලුවන්. 

සාද්ගුරු එක තැනකදි මෙහෙම කියනවා, 

" ඔයාගෙ ජීවිතේ ගොඩාක් වැදගත් කියල හිතන්න එපා, ඔයා මේ මහා විශ්වයේ කුඩා අංශු මාත්‍රයක් විතරයි. විශ්වය "වූහ්" කියල පිම්බොත් එතනින් පස්සෙ ඔයා කියල කෙනෙක් නැහැ. ඒත් අනිත් හැමදේම සුපුරුදු විදිහට සිද්දවෙයි. ඒ නිසා ජීවිතේ ගොඩක් සීරියස් විදිහට ගන්න එපා".

ඒ නිසා වැඩිය හිතන්නෙ නැතුව වැරදි, දුර පාර ගන්න.

-සුමුදු අතුකෝරල